Al eerder schreef ik iets over mijn heilige katerritueel: een wandelingetje naar de dichtstbijzijnde Surinamer voor een saotosoep (en oke, ik kan de bakabana ook nooit weerstaan). Dus toen ik zondag de ergste kater van m’n leven had (die overigens elke maand terugkomt en dan ook de ergste van m’n leven is) en ik rond een uur of 14 al m’n moed bij elkaar had geraapt om überhaupt een broek aan te doen ging ik op pad.