Briefje op de deur

Al eerder schreef ik iets over mijn heilige katerritueel: een wandelingetje naar de dichtstbijzijnde Surinamer voor een saotosoep (en oke, ik kan de bakabana ook nooit weerstaan). Dus toen ik zondag de ergste kater van m’n leven had (die overigens elke maand terugkomt en dan ook de ergste van m’n leven is) en ik rond een uur of 14 al m’n moed bij elkaar had geraapt om überhaupt een broek aan te doen ging ik op pad. In het gebruikelijke uniform; de joggingbroek (jij dacht toch niet dat ik het over een gewone spijkerboek had?!), slippers, trui en grote zonnebril maakte ik het wandelingetje van 5 minuten. Maar zonder resultaat. Het was een ultieme katernachtmerrie: briefje op de deur, gesloten tot eind augustus.

Bijna emotioneel – de drank of gewoon het feit dat ik sowieso een jankerd ben, wie zal het zeggen – kwam ik thuis. Zonder ijskoud blikje cola, zonder bakabana, maar vooral zonder saotosoep. Ik had er inmiddels zo’n enorme trek in dat ik besloot nog even verder te zoeken. Niks geen bezorging in de buurt, maar op 8 minuten fietsafstand wel een andere Surinamer. Maar let op: fietsafstand. En fietsen voelt op zo’n ergste katerdag van je leven als een énorme opgave. Maar het moest en het zou.

Wat denk je? Briefje op de deur. Ook op vakantie. Op de terugweg leek er met een kleine omweg nog Surinaams restaurant te zitten. Wat denk je? Ook dicht. Met prikkende ogen achter m’n zonnebril kwam ik verslagen thuis. Dit was nu toch écht de allerergste katerdag ooit.