Een troostrijk ricottabroodje

Mijn beste vriendin is afgelopen weekend naar Italië verhuisd. Naar Rome om precies te zijn.

Vijf jaar geleden gingen we samen voor een tijdje naar Florence. Om Italiaans te leren en kooklessen te volgen. Het was misschien wel de leukste periode uit m’n leven. Ik kwam zo’n vijf kilo zwaarder, maar ook vijf keer zo gelukkig thuis. Het Italiaans was nog steeds gebrekkig, maar ging best na het zelfvertrouwen van een borrel of zes.

En nu heb ik dus naast die lichte jaloezie op haar nieuwe Italiaanse avontuur, vooral veel heimwee naar die tijd. En dus besloot ik alle facetten die normaal helpen bij onbestemde gevoelens - boter en suiker - te combineren met wat nostalgie. Ik bakte - of trachtte dat te doen - de ricottabroodjes die wij in die tijd altijd aten in de lespauze. Beneden bij het cafeetje bestelden we steevast twee cappuccini en een zoet bladerdeeg-achtig broodje met ricottavulling. Een soort appelflap, maar dan duizend keer beter. Het werd een soort traditie en elke keer als ze er niet waren, was een teleurstelling.

Het broodje van vanochtend smaakte natuurlijk bij lange na niet naar een Italiaanse ochtend zonder zorgen en besef welke dag het precies was. Maar het broodje, vers uit de oven, leek haast een warme omhelzing als verzachting van het gemis.