Kroketje als beloning

Er zijn van die gerechten die je automatisch associeert met bepaalde momenten of gebeurtenissen. Zo hoort gele rijst bij verjaardagen en doen mini zakjes chips mij automatisch denken aan zwemles.

Dat heb ik ook met kroketten. Febo kroketten om precies te zijn. Naast dat dit sowieso de ideale snack is, voelt het voor mij ook altijd als een beloning. Als een pleister voor baaldagen of een sticker voor kleine overwinningen. En in mijn geval nog specifieker: de Febo kroket hoort onlosmakelijk bij de tandarts.

Even wat context van dit rare bruggetje in mijn hersenen. Als kind ging ik altijd samen met mijn moeder en zusje naar de tandarts. Vreselijk vond ik het. Maar mijn tandartsangst en de overwinning die het telkens weer was als ik tóch ging, werd steevast beloond met een kroketje. De Febo lag immers op de route van de tandarts naar huis en we gingen altijd in hetzelfde hoekje zitten.

Nu jaren later ga ik naar een hele andere tandarts in een hele andere stad. Er ligt geen Febo op de route en het enige wat onveranderd is, is de angst voor de tandarts. En toen ik laatst weer tien minuten doodsangsten uitstond, besloot ik te stoppen bij een willekeurige snackbar. De kroket was matig, lauw en totaal niet de juiste vervanger voor het speeltje wat je als kind mocht grabbelen bij de tandartsreceptioniste. Voortaan fiets ik wel om voor een echte Febo-kroket.